Τετάρτη 6 Μαρτίου 2013

Eνδοσχολική βία 6/3/2013

Αν και η ενδοσχολική βία στο νηπιαγωγείο δεν έχει τις διαστάσεις των άλλων βαθμίδων της εκπαίδευσης, η παρέμβαση για την αντιμετώπιση της επιθετικής συμπεριφοράς κάθε φορά που εμφανίζεται κρίνεται απαραίτητη.Η βασική επιδίωξη όλων των εμπλεκομένων στην εκπαιδευτική διαδικασία είναι να σπάσει η σιωπή από την πλευρά των θυμάτων και των παρατηρητών και να αντιμετωπιστούν τα φαινόμενα βίας  σε όλες τις βαθμίδες, ακόμα και στην προσχολική ηλικία.

 Η διαχείριση του θυμού των νηπίων είναι σημαντική σε αυτή τη φάση.
 
Σήμερα λοιπόν, στα πλαίσια των δράσεων για την ενδοσχολική βία, στο σχολείο μας ασχοληθήκαμε περισσότερο με το θέμα του θυμού και του πώς τον αντιμετωπίζουμε καλύτερα . 
 Ένα παραμύθι ήταν το μέσο για να κάνουμε τα παιδιά να μιλήσουν γι΄αυτά που τα θυμώνουν και να  βρούμε τρόπους αντιμετώπισης του θυμού.

Ο  πράσινος δράκος και το μαγικό κουτί.
Κάποτε , σε ένα πανέμορφο δάσος , ζούσε ένας πράσινος, μεγάλος δράκος. Κάθε πρωί που ξυπνούσε έβλεπε  τα δέντρα του δάσους, έπαιρνε βαθιές αναπνοές κι ένιωθε πολύ ευτυχισμένος.


Το δάσος ήταν τόσο όμορφο που γρήγορα απέκτησε τεράστια φήμη με αποτέλεσμα να έρχονται από παντού ζώα για να μείνουν εκεί. Από τότε ο δράκος έχασε την ησυχία του. Και όχι τίποτε άλλο, άρχισε να νευριάζει εύκολα και να θυμώνει. 
Την πρώτη φορά που θύμωσε ήταν επειδή τα σκιουράκια μάζεψαν βελανίδια και τα άφησαν παντού στο χώμα. Πήγε ο δράκος να κάνει τον περίπατό του , τα πάτησε , κι άρχισε να χοροπηδά από τον πόνο. Θύμωσε τόσο πολύ που από το στόμα του βγήκε, 
τί άλλο ;
 Φωτιά!!! 
Το αποτέλεσμα ήταν να καεί το δέντρο που βρισκόταν ακριβώς μπροστά του. Και δεν έφτανε αυτό, αλλά κάηκε και η γλώσσα του. Για μέρες δεν μπορούσε ούτε να μιλήσει , ούτε να φάει.
 Μόλις συνήλθε συνέβη κάτι άλλο που τον έκανε να θυμώσει . Ένας λαγός έφαγε καρότα και πέταξε τα κοτσάνια έξω από τη σπηλιά του δράκου. Ξαναθύμωσε ο πράσινος δράκος, έβγαλε φωτιά από το στόμα του, έκαψε δυο δέντρα αυτή τη φορά κι έκανε μεγαλύτερη ζημιά στη γλώσσα του.
Ο καιρός περνούσε και τα δέντρα όλο και λιγόστευαν στο δάσος από το θυμό του δράκου. Όσο για τη γλώσσα του, είχε γεμίσει φουσκάλες και τον έκανε να τρώει μόνο γιαούρτι  και να μιλάει ......πθεβδά!!!!

Μια μέρα ήρθε στο δάσος ένα ξωτικό που, μόλις είδε τη μεγάλη καταστροφή, έψαξε να βρει τι  έφταιγε. Δεν άργησε να δει τον πράσινο δράκο να βγάζει φωτιά από το στόμα του επειδή ένας τυφλοπόντικας είχε γεμίσει τον τόπο με τρύπες. Τότε το ξωτικό πήγε κοντά του και του εδωσε ένα "μαγικό κουτί". 

Από κείνη την ημέρα ο δράκος, όχι μόνο δεν θύμωνε, αλλά και σταμάτησε να βγάζει φωτιές και να καίει τα δέντρα. Σήμερα το δάσος έχει γίνει ξανά καταπράσινο όπως ήταν παλιά. 

Τι ήταν όμως , το μαγικό κουτί;

Ήταν ένα χρωματιστό κουτί που μέσα σε αυτό ο δράκος έγραφε ό,τι τον θύμωνε. 

Μετά την ανάγνωση του παραμυθιού και τις ερωτήσεις κατανόησης,  συζητήσαμε με τα παιδιά για το πόσο μεγάλη ζημιά γινόταν κάθε φορά που ο δράκος θύμωνε. Είπαμε πως κι εμείς συχνά θυμώνουμε για πράγματα που δεν είναι πολύ σημαντικά και τα οποία  θα μπορούσαμε να ξεπεράσουμε χωρίς θυμό , νεύρα και μαλώματα. Ένας τρόπος που βοηθά να ξεπεράσουμε το θυμό μας είναι να μιλήσουμε γι΄αυτά που μας θυμώνουν και να εξηγήσουμε αυτό που μας ενοχλεί. 
Αφού ο καθένας είπε τι είναι αυτό που πολλές φορές τον θυμώνει,
προχωρήσαμε σε μια δραστηριότητα γραφής στην οποία ζητήσαμε από τα παιδιά να γράψουν όπως μπορούσαν αυτό που θυμώνει τα ίδια στο σχολείο.




Φτιάξαμε κι εμείς το δικό μας μαγικό κουτί και το στολίσαμε ανάλογα.


Τα χαρτάκια των παιδιών τα βάλαμε στο μαγικό κουτί.





 Είναι ένα κουτί πραγματικά μαγικό γιατί εξαφανίζει ό,τι του βάζεις μέσα. Έτσι λοιπόν κλείσαμε (με αυτοκόλλητο) εκεί αυτά που μας θυμώνουν και αφού είπαμε τις σωστές  μαγικές λέξεις....

Άμπρα κατάμπρα 
τραλαλά
πάρε τα νεύρα μου μακριά!!!!

....έγινε το μαγικό!!!!!


Στη συνέχεια μάθαμε ένα ποιηματάκι που έγινε το σύνθημα μιας αφίσας .

Δε θυμώνω,
δε μαλώνω,
μια αγκαλιά μεγάλη απλώνω,
φίλους θέλω να' χω μόνο!!! 




 Στολίσαμε την πόρτα του σχολείου μας για να ενημερωθούν και οι γονείς μας.



Και ακόμα μια αφίσα από τα χεράκια των παιδιών μας.



Στο κλασικό τμήμα τα παιδιά έφτιαξαν το δικό τους μαγικό κουτί όπου έκλεισαν τους θυμούς τους...



....και το σκηνικό του δάσους του δράκου.


Ο θυμός και τα νεύρα έφυγαν , εξαφανίστηκαν και εμείς απολαύσαμε την ηρεμία και την χαρά ενός ακόμα παιχνιδιού με τους φίλους μας.

 Σας θυμίζουμε παλαιότερη ανάρτησή μας  σχετική με τους φόβους μας.

2 σχόλια: